„НА ФЛЕРТ СО МРАКОТ“ – РАСКАЗ ОД СТАНКА БАЈЛОЗОВА-БАРЛАМОВА

Расказ од збирката „Облогот“ од Станка Бајлозова-Барламова

Досегашното животно искуство ми кажува дека не постои попаметно суштество од жена. Немам таков другар, старател, ментор, од кој сум научил нешто што не сум научил од жена. Дури и од оние жени кои на ваков или онаков начин набрзина ми поминале или некако ми претрчале низ животот. Во нотесот на досега проживеаното бележев повеќе за нив отколку за сите други човечки суштества од спротивниот пол, кои како секој друг човек ги имав во животот и кои активно ме следеа низ секојдневието во кое природно се мешаа семејството, обврските, хобијата, задоволствата, сакањата и одбивањата.

Големата и несопирливата страст да ја научам и да ја истражам женската страна ми отвори можности навистина да си имам работа со многу жени низ животот. Колегите и другарите често ми велеа дека тешко се справуваат со една и постојано ми делеа совети дека глава боли од многу, но никогаш не се случи да сме барем малку согласни за тоа и така јас си го терав животот негувајќи ја и постојано обновувајќи ја оваа моја пасија да откривам нови убавини. Ме фасцинираат убави жени и тоа воопшто не го кријам. Но кога велам убави не мислам на гради, задник, нокти и сензуални усни. Цел живот трагам по аури и енергии и нешто што ќе ме тресне од земја. Затоа се откачувам од една, се закачувам за друга, но исклучиво за жени кои слепото мнозинство ги восприема за необични и кои, поради безброј икс причини кои за остатокот се неразбирливи, се издвојуваат од општеството и затоа мене ми се привлечни. За мене најважниот услов за да влезам во врска со жена е да постои физичка и духовна привлечност, покрај нејзината необична интелигенција и нејзината способност да е добар специјалист во областа во која работи. И сето ова звучи крајно необично и лудо, но не знам на друг начин да опстојам освен да го слушам сопствениот инстинкт и внатрешниот глас, кој сè додека е моја водилка, знам дека ќе живеам според себезаконите да се биде исполнет и задоволен човек. За иронија на нештата, никогаш не ги лажев тие кои доброволно и од љубов се впуштаа во духовни и телесни односи со мене. Бевме на чисто со тоа што барам јас од нив и што тие од мене. Ко за инает, моите другари мака мачат да остварат барем допаѓање, а јас изгледа несвесно и успешно прескокнувам бариери или на третата вечер некој се заложил за мене воопшто да ги немам и да си летам низ животот ко слободна птица.

Неоспорен е мојот изострен вкус за убави жени и другарите често ме потпрашуваат за начинот и патот до нивно изнаоѓање, бидејќи нивните филозофии околу темава се сведуваат на тоа дека убавината најчесто чекори сама и не сака придружување, оти кога нештото само по себе е убаво инсистира на самостојност и безобврзување. И не знам што да им одговорам, бидејќи и самиот себеси не знам што да си кажам освен дека најверојатно имам невидлив вроден магнет поради кој никогаш не ми фали женска дружба. Не би сакал посложено да ви го разјаснувам фактот зошто цел живот се трудам да си имам работа само со убави жени. На безброј телевизиски реклами и во безброј животни ситуации сигурно си ја слушнал тезата: „Вистинската убавина доаѓа одвнатре.“ И колку и да ти зазвучила исклишеизирана реченицава во даден момент, не те излажале и не е нашминкана ситуацијата, туку навистина е така. Живееме во времиња кога секоја жена може да изгледа добро. Во моево време и во мојава околина не знам жена што физички не изгледа атрактивно, што не носи скапа облека и која преку шминката не ги истакнува линиите и цртите на лицето, дури и оние кои ги нема. Ваквите мене не ме привлекуваат, бидејќи јас цело време трагам по убави жени. Понекогаш си велам дека најверојатно моите желби не се разликуваат многу од желбите на другите мажи, но многу различен е начинот преку кој доаѓаме до нашите цели. Во еден период од животот научив дека првиот одлучувачки чекор што треба да се преземе во ситуации на големи промени е отстапката од секојдневието и одлучувачкиот термин за да се тргне кон фаза на изолација. И така, во даден момент одлучувам да избегам од сè живо што ме опкружува и успевам во тоа, освен во една работа. И таман одлучувам да останам сам со себе, запознавам некаде некоја нова жена којашто е различна од сите други и сепак одлучувам да не сум сам и да се препуштам на интересна и досега непроживеана дружба.

Трите работи за кои сметам дека најмалку знам во животот се дисциплината, трпението и љубовта. Знаењата што не ги поседувам околу овие три работи често ме водат во хаоси и безредија кои ко безнадежен колекционер ги трупам едни врз други. Но не сум јас некој кој не сака да учи. Напротив, ги прифаќам моите слабости и спремен сум да се менувам на подобро. А бидејќи подобрата верзија од себе почнав да ја градам во последниов период од животот, со приказната што почнувам да ти ја раскажувам ќе ги опфатам само последните неколку години.

Името ѝ беше Дина. И жими сè што посакувам во животот ако нешто бидна меѓу нас. Навистина не се случи ништо повеќе од едно обично бакнување, од кое се надевам дека барем одвреме-навреме се присеќава на мигот. Околу една година се среќававме на места надвор од градот, ќе купевме од некој киоск шише вино и така двајцата ќе си седневме на некое место каде што најчесто немаше минувачи. Не разговаравме многу. Или се смеевме и пиевме или молчевме уживајќи во самотијата и спокојството. Ми велеше дека единствено на нашите средби успева да се одмори од секојдневните обврски и да не мисли на семејните проблеми со децата и маж ѝ. Не знам дали тие беа нејзината кочница што ја стопираа нашата физичка близина или, едноставно, немаше доволно привлечност. После толку време и не е толку важно, како што не се важни сите работи што не ги знаев дотогаш, а ги научив од неа. Факт е дека прифаќаме работи од околината, бидејќи не можеме да сме 100 % имуни на сè што нè опкружува, па така и јас, дружејќи се со неа, почнав незабележиво и сугестивно да ја копирам однесувајќи се како јас да сум таа. Особено професионалниот живот го живееше со ред на строгост и дисциплина, поради што често самоуверено    ѝ тврдев дека не знае да ужива во животот. Кога кафето ѝ беше најслатко, знаеше да прекине затоа што две минути ќе доцнела тој ден со работа и една табела ќе ѝ останела непополнета, и иако за малку, сепак ќе ѝ го зголемела товарот за работа за утре.

И ми велеше дека секое малку е капка што капнува, која на трајни временски патеки создава влага. На почетокот велев „Бог да чува“ и истовремено размислував зошто сум магнет за вакви чудни, необични жени кои тежнеат да ме направат подобар човек малтретирајќи ми ја тенката психа, подмолно ко кртица што копа тунел во почва што не е нејзина. Почнав да се гледам со оваа жена, но ова гледање и двајцата го доживеавме само како тајно пријателство во кое преку разговор си ги пополнувавме празнините што животот како со дупчалка да ги длабел сметајќи дека не треба да се закрпат, туку да си останат така празни како што предодредила темнината насила замешувајќи прсти кога нештата зачнувале и се создавале. Но можеш ли ти самиот да видиш кога почнуваат да ти паѓаат првите влакна на тилот? Не можеш! Заднината ретко кој може или ретко кој сака да ја види, оти комплицирано е да се истражува и да се гледа таму кога во прв план е преднината, од каде што полесно се црпат информации и можат да се видат делумно плитки нешта. Заднината најчесто кажува повеќе, но мачно и напорно е да се гледа дотаму, а во животот ретко кој лудак сака да се мачи. За разлика од другите кои грубо си ги потиснуваат сетилата кога се работи за слабостите, напротив, јас тогаш ја вклучувам на најако хиперсензитивноста, бидејќи знам дека само со искреноста кон себе можеш да летнеш дотаму до каде што и баба ти не сонувала дека ќе те прати. Една од моите најголеми мани е што речиси никогаш ништо не успевам да завршам навреме. Постојано доцнам со сè и поради тоа имам ваква грижа на совеста: Зошто ама ич не ми е гајле кога го правам ова? Но и покрај сè, бидејќи сум човек што е свесен за своите мани, незапирливо станувам уште посвесен како да ги поправам. Еден од многуте начини се убавите жени, другар, а во мојот случај сега ќе ти раскажам и како. Со Дина многу летни ноќи поминавме заедно, се зашеметувавме единствено од складноста во меѓусебните разговори и од алкохолот, со што си ги лечевме симптомите од секојдневните стресови што ни ги јадеа црвените крвни зрнца, а чиј вистински дефицит е невидлив на вообичаена лекарска крвна слика. И исто ко реална љубовна врска, нашите средби беа супер интересни и супер позитивни до оној момент што ја одбележува првата фаза на нештата. До тој миг ги забележуваш исклучиво позитивните работи кај партнерот или соговорникот и сè е супер, ново и интересно, сè додека не те сопне првата негова мана што ќе ја забележиш, поради што веќе перципираната слика ќе почне да се менува. Ми вели дека ѝ пречи што постојано доцнам на нашите договорени средби. А ова го надополнува со тоа дека незамисливо ѝ е како можам да тргнам некаде на едно место, да кажеме вечерва, а по патот да заборавам на дестинацијата и да завршам на сосема друга локација, каде што ни Господ нема запишано дека оттаму треба да поминам. Ми вели дека сè помалку ја интересирам, бидејќи ме споредува со ветрушка која не знае на кај ќе фати и кај ќе дувне. Исто така, синоќа ми кажа дека многу ѝ пречеле синтетичките влакна што ми се налепиле по палтото и за кои уште ми рече дека постои ролер алатка со која се чистат, ако човек барем малку има потреба од педантност во изгледот. Но бидејќи не сакала прекинот на нашето тајно пријателство да го носи на душа, пред неколку дена кога последен пат се видовме, само кратко ми соопшти дека ќе ми даде последна шанса за да се поправам, бидејќи – како без влакна на јазикот така и без трошка двоумење – ми лепна в лице дека сака да си има работа само со убави луѓе во животот, а не со такви кои не умеат да си ги сместат во пригоден распоред ни основните секојдневни обврски.

Сосема спротивно на нејзината перцепција за мене, по неколкуте краткотрајни гледања, мене таа толку ме воодушеви што сè повеќе посакувам почесто да ја гледам. И ако тоа се случи, ветувам дека нема да се жалам колку и да ми брбори дека сум ваков, таков, онаков... Ќе звучи себично ако признаам, но сепак ќе признаам и ќе кажам по не знам кој пат дека многу сакам низ животот да шетам рака подрака со убава жена која има сè што јас немам, и не со цел да ѝ го земам тоа што ми фали мене, ами само од нејзиниот фитил да го потпалам мојот што останал само да светка, затоа што не може да гори она што веќе згаснува. Еве, бидејќи не знам по кој пат во животот огнот во мене згаснува, јас си најдов нова запалка која верувам дека нема да ме остави толку сурово да умрам и сега цврсто се фаќам за последната шанса што ми ја дава и велам до тука е, од утре јас сум нов човек. А еве таа каква шанса ми даде. Ова ми го рече:

– Ајде покажи се дека си човек кој може својот огромен ум мудро да го собере во два на два и оттаму да создава наука со која доброволно ќе ги натера другите да учат од него. Неделава ми се натрупа некако многу работа и ќе ми дојде тешко да ги сработам сите табеларности. Да ти пратам ти да ми потсредиш, ама за осумнаесет часа и четиринаесет и пол минути сакам сè да е завршено и препратено назад на мејл.

Знаејќи дека кај неа пресметките до секунда се точни, прво што ми светна е да не се шекнала што мисли волку да ме мачи, но немајќи каде, ни лево ни десно, а знаејќи каде сакам да одам, не оставив ни секунда да мине и без здив да земам, реков: да.

По некое време го отворам документот на мејл и има што да видам. Ми пратила бројки, иксови, квадрати и корени кои со лупа да ги гледам пак нема да ги видам. Вртам и лизгам со покажувачот надолу, а надолу крај нема, листовите се бројат, не се добројуваат. Но сепак, нешто позитивно ко да светнува во мене и си велам добро е, има време. Неколку кафиња и осумнаесет часа ќе летнат ко осумнаесет минути, а јас ќе средам сè. Но за да се ослободам од стресот што ми го натовари ко самар врз магаре, најпрво се вклучувам на социјалните мрежи да пролистам што има и во меѓувреме стартувам една игра што повеќе од десет години ја имам в компјутер. По десетина минути отворам една табела и почнувам да работам, но по не знам кој пат пак ѝ се навраќам на играта мислејќи само набрзина да збришам откај табелите и удобно да си се сместам во моето конфорно поле од каде што со мислите и мозокот се поздравувам ко да сме странци, а единственото нешто на кое му се препуштам е сегашниот момент, кога не мислам буквално на ништо. А таа Дина го бара токму спротивното од мене. Решена е мозокот да ми го исцеди наместо цитрус и од мене да стори кора лимонова која ќе продолжи да ја стиска и да ја витка во дланката во зависност од ќефот на нејзините тенки прсти и уредно лакирани нокти. И покрај тоа, не порекнувам дека сакам до мене убава жена, но има нешто матно во нивната специјална убавост што ги тера да се комплицирани, оти таквите добро си ги знаат вредностите и знаат дека се фенери што им го осветлуваат патот на изгубените ко мене и затоа, наместо постојано да ти свети за да се снајдеш и ти во животот благодарение на нејзина добра волја, таа ќе ти трепка и ќе ти го пали и гаси светлото за да ти истакне уште подобро во ситуацијата дека си зависен од неа. Го отворам пак фајлот и се обидувам да работам, но што да сработам врз тие ситни бројчишта што ме шизнуваат во умот?! Најпосле решавам да баталам сè и да се помирам дека ќе се откаже од моето друштво, па како и на многуте други претходно, ќе треба да заборавам и на Дина и од утре сам ќе треба да одлучам каде ќе барам нова убава жена, но овој пат покрај сите други нејзини вредности и квалитети, да биде барем малку повеќе емпатична и пострплива од другите. Шизнувачки, лудо и крајно шашаво звучи сето ова, нели? Па не мора никој друг, искуството во животот ќе ти каже дека убавите жени ги сакаат исклучиво лудите мажи. Но моите истражувања низ животот ми покажаа дека убавината ја сака лудоста до некоја средна возрасна граница, додека хормоните сè уште се во јуриш. Дина одамна има преминато во друга доба од животот и токму аспектите на нејзините очекувања се вкрстуваат во точка на барање за стабилност и сигурност, а кога одвреме-навреме ѝ станува здодевно, уловува понекое рипче слично на мене со кое си игра како ѝ душа сака додека ѝ трае интересот да лови информации за новото сегашно време.

Откако поминаа осумнаесет часа и четиринаесет и пол минути, очекував да ми се јави и да ме побара на телефон, но тишината во собата во која седев си остана нема исто како и мобилниот, по кој цело време се напрегам за да слушнам нешто. Очекувам да ми вика, да ми се дере, но ко за инает, телефонот е понем од кога било и од никаде не излегува звук што ќе ја задуши тишината пред таа да ме задуши мене. Се вртам низ собата лево-десно, ко затвореник на кој му станало здодевно се движам од вратата до прозорецот и пак назад не очекувајќи апсолутно ништо, но баш кога не чекаш никој и ништо во животот, ќе се појави никулец од нигде никаде што ќе почне да се кара со тишината само за да почне да прави врева. Наслушнувам вибрирање на телефонот и ко акнат со тежок метален предмет по глава, имам чувство небаре ќе се онесвестам од возбуда. Но изгледа вистината е контраиндикаторна кон моите чувства, бидејќи сепак цврсто стојам на нозе и се затрчувам кон телефонот кој во втората половина на мигот се стишува и станува бессветлосна црна плочка што не покажува ништо на екранот. Го земам в раце и не ми се верува што гледам. Ми пратила порака. Ја читам пораката и забележувам дека тонот ѝ е позаповеднички од вообичаениот во живо и на крај памет не ми паѓа да ја игнорирам или во најмала мера да не ја послушам за она што го бара од мене. Ми го напишала ова:

Не можеш да тераш низ животот ко мува без глава. Си се распаднал ко сложувалка во делови на сите страни. Собери си ги парчињата на едно место, пред тебе да те собере животот, бидејќи без самодисциплина и со расеаност не ќе дотуркаш ни до портата на комшиите.

Го читам тоа и се радувам, иако таа го брише паркетот со мене, но очигледно не мисли да ме фрли ко стара крпа, туку мисли да ме прати на перење, бидејќи најверојатно сè уште гледа надеж во мене. Си ги собирам мислите на едно место и се обидувам да ги поставам паралелно со концентрацијата која во мигот ко да ми шета од левата кон десната страна во не знам кој дел по заднината на умот. И успевајќи некако да се соберам, ѝ се враќам пак на пораката што не ја дочитав.

Не барај ме повеќе, оти не мислам да се плеткам со хаотични мажи кои се губат уште пред да излезат од вратата, но има нешто во тебе поради што посакувам да ти подадам рака и да те извлечам од дупката која секојдневно обезглавено ја копаш ко пес што интуицијата го лаже дека наишол на трага, но откако ќе сфати дека тревогата е лажна, не му останува ништо друго освен во празнината да го запрета сопствениот измет. За да не дојдеш до вторава фаза, имам неколку предлог-задачи за тебе – ако една по една ги исполниш, може ќе се најде некоја светулка што ќе те пречека во најдалечната точка на мракот. Во следниов период ќе добиваш СМС. Секоја порака ќе биде задача што ќе треба да ја исполниш. Ќе бидат полесни од првата со бројки. Ако и ова не успееш да го исполниш, мавни ми се од патот и терај работа со ѓаволите, но барем снижи ги критериумите и научи се каде ти е местото.

Ни на крај памет не ми паѓа да речам немој и одлучувам да не ѝ одговорам на пораката, туку решавам мудро да си молчам и да ги чекам упатствата едно по едно. Поминаа неколку дена, а мене место не ме фаќа чекајќи нешто што врска немам кога ќе стигне. Толку често никогаш не сум погледнувал во телефонот и до минута постојано сум во тек колку е часот што мислам дека јас сум тој невидлив што го движи времето напред. Но како и сите други работи во животот, краткото вибрирање на телефонот се случи кога вниманието ми го одвлекоа други нешта. Таман баталив и си реков сигурно веќе и името ми го заборавила, кога наеднаш – ете ти порака со која мисли да започне со наредбите.

Во мигов сигурно си залепен до прозорецот и напразно гледаш во дождот. Не безделничи туку слушај ме. Имаш 10 минути да истрчаш до главниот плоштад. Не мисли на дождот и трчај колку што можеш побрзо. Излези на главната улица што го дели кејот од кафичите и оди до последната постојка спроти пешачкиот премин каде што започнуваат фенерите. Под клупата имаш оставено плик. Имаш точно десет минути да истрчаш до таму и да се вратиш. Немој ни да си помислил да ме измамиш и да тркнеш со колата оти ќе знам. Кога ќе стигнеш дома прати ми слики на Вибер за да знам дали успешно си ја исполнил задачата.

Пораката ми го крева адреналинот ко апсолутно ништо друго претходно и почнувам да се чувствувам корисно во животот како никогаш порано, бидејќи една убава жена мисли да станам нејзина приоритетна задача преку чии исходи ќе ме менува од темел. Немам поим зошто така мисли, но бидејќи и јас сакам да го делам нејзиното мислење, уште пред да тргнам веќе почнувам да се занесувам дека во мене спие скриен лик со досега непрепознаени и невидени вредности кои на површина треба да ги извадат токму убавите жени за кои често сум се прашувал од каде извираат и со што сум заслужил да ме пресретнуваат и да се судираат со мене. Не сум сигурен дали е паметно или е тотална глупост, но интуицијата ми вели дека со оваа жена ќе најдам нова светлина во мракот, колку и да изгледам ко изгубен дебил што не знае кај тера во животот. Ги обув патиките и спринт ко обезглавена ветрушка летнав кон целта. Трчам ко луд, се пробивам низ толпата, минувам по пешачки на црвено, патиките ми се полнат со вода, но шлапам ко да сум некаква претпотопска територијална риба, доаѓам до клупата, го земам пликот и пред да тркнам кон назад погледнувам на часовникот. За да се вратам назад, временски сум во предност цели четириесет и пет секунди, и колку и да звучи банална причината, се чувствувам поспособно од кога и да е и во јуриш летнувам накај дома. Стигнувам ко штурец што доживеал потоп и жиците му се слепиле како на глушец приклештен за фаховско лепило и не мрда ни лево ни десно. Облеката ко да ми се претопила во кожата и обидот да ги извадам рацете од ракавите на палтото изгледа крајно невозможен. Најпосле го вадам пликот врз трпезариската маса и си се чудам самиот себеси како сум успеал да го сочувам сув. Го отворам пликот со возбуда и почнувам да читам:

Утре кога ќе ти заѕвони алармот, рипни од креветот, наметни го само палтото врз себе и во рок од дваесет минути донеси ми го утринското кафе во канцеларијата на работа.

Бидејќи сум тип кој ретко стигнува некаде навреме, утрово се чувствувам ко да сум освоил награда и влегувам во состојба на необјасниво блаженство на победник. И бидејќи не сакам да прекине ова чувство и сакам да продолжам да се чувствувам победнички, со незапирлива доза на нетрпение шетам со погледот по листот, размислувам триста на саат и затоа што ова утрово беше навистина добро и за тренинг на телото и за тренинг на умот, одлучувам да го прифатам и вториот предизвик и да продолжам да ги следам знаците што ќе ми ги поставува.

Никогаш вакво нешто ми се нема случено, а камоли и да продолжи да ми се повторува, но утредента успешно ја исполнив и втората задача, несвесен дека нешто во мене почнува да се менува. Кога утредента стигнав до нејзината канцеларија, не влегов внатре. Прво погледнав на часовникот и сфатив дека наместо за дваесет, сум стигнал за петнаесет минути. Го држам кафето во рацете, погледнувам по не знам кој пат во часовникот и се гордеам со себе. Ја подотворив малку вратата и забележав дека внатре не е сама. Седат со маж ѝ еден до друг и си разменуваат нежности, а мене ми изгледа како да е среќна и како навистина да ужива што е таму сама со него. Ѝ го оставив кафето до саксијата пред вратата и бесшумно заминав. Како оган што наеднаш згаснува, за миг чувствата ми се стопија и емоционално сум необјасниво празен. Но оваа празнина не ми предизвикува тешкотија, туку како да ми падна товар од душата и поради тоа се чувствувам удобно и лесно. После ова растоварување од чувствата не мислам да се двојам од неа и да ја прекинам мисијата со пораките. Напротив, сега уште помалку ми пречи да сум близу до неа и знам дека во ваков случај уште поуспешно ќе ги спроведам и ќе ги исполнам сите мои идни задачи поради кои дефинитивно ќе се сменам. Сега таа веќе не ми треба. Ми треба само сè што таа знае и умее, а токму тоа досега не сум го научил.

После ова поминаа неколку дена, а телефонот остана нем ко риба. И повторно кога најмалку очекувам и се излежувам во кревет безделничејќи ко штурец, оп, ете ти пак нова порака.

Спреми си топла бања, стави пица на масата до троседот, покриј се со ќебето, пушти си добар филм и токму кога ќе почнат да ти се отвораат сетилата и ќе ти се чини дека хормоните на задоволството и среќата се лачат повеќе отколку што треба и те прилепуваат за креветот ко мува на сок од лубеница и ќе си речеш ова е мигот и подобро од ова нема, соблечи се по гаќи и по можност гледај да се во некоја дречлива фосфорна боја, па истрчај надвор и фрли се во снегот.

Со првото читање на пораката ми изгледа ко да сака да си игра мајтап со мене, а бидејќи ви кажав дека раскрстив со чувствата кон неа, би можел веднаш да ја затворам оваа книга и да ја фрлам в корпа, оти ептен нејќам некој да пробува да си игра мајтап со мене и таквите веднаш ги сечам, но сепак одлучувам да го препрочитам текстот барем уште неколкупати. Оние што ме знаат ќе речат дека не сум попустлив и ќе се чудат за моите однесувања со оваа жена, но бидејќи јас добро знам каде ме носи секој следен чекор и, како и обично, за моите постапки не мислам никому да се правдам, одлучувам да изигрувам будала и да следам патокази и упатства за поефикасно и поефективно арчење на животот. Ги следев упатствата во пораката и направив онака како што пишуваше таму. Не можам да ви опишам колку ми беше тешко да го реализирам целиот чин. Мртов ладен си ја оставив омилената храна да ми се лади на масата, се слеков по гаќи, откутура си го напуштив топлото катче подотворајќи ја вратата за да видам да не случајно има некој надвор и откако воочив дека е безбедно, истрчав во дворот и со сета сила скокнав во белилото што ја беше покрило градината. Не знам зошто, но на моите гаќи гледам како на некој што ме придружува и затоа имам чувство како да не сум сам. Не сум сигурен дали ситуацијава треба да ја анализирам од аспект на хемиски процес и да мислам што сè се случува со белите крвни зрнца кога телото е принудено да трпи студенило или од аспект на психолошки процес и за тоа како реагира свеста кога е во процес на тренинг тотално спротивен од секојдневните рутини и навики, но јас навистина се менувам и станувам друг човек.

Оваа не беше последната порака. По неа уследија уште неколку , со кои почнував да сфаќам дека имам контрола над ситуациите во животот кога излегувам од комфорната зона и ваквото живеење почнуваше да ми се допаѓа повеќе од сè друго претходно. По овие неколку ситуации престанав да ја гледам од секаков агол како што маж гледа жена и почнав да ја доживувам како ментор кој ми е потребен повеќе од кога било. На секој жив човек му е потребен ментор или човек што ќе го води низ животот и ќе му го осветлува патот. Се чувствувам како досега да сум лутал во темнина и после долги проарчени години конечно ко да го фаќам вистинскиот воз што ме вади од тунелот. И бидејќи учењето е светлина, а кога човек еднаш ќе прогледа нејќе повторно превез пред очи, секој нареден ден сè повеќе сфаќав дека сакам да знам повеќе. И несомнено е дека незапирливо се менував. Се прашував како порано не сум сфатил дека самоконтролата и дисциплината можат да придонесат за полесно и помеко живуркање кога се чувствуваш ептен изгубен, а универзумот од сите страни те напаѓа со шилести копја и воопшто не е мала веројатноста да те набие на некое од нив и дур да трепнеш си станал мртво жилаво месо кое, иако е тегаво, сепак се нашло набодено на нечија ви   љушка. Не можам да ви опишам колку ме фасцинираат жени кои ме поттикнуваат да размислувам за нешта на кои претходно не сум ни помислил. А таа извади работи од мене за кои не ни знаев дека постојат. Прекуноќ како да почнав посредено и поорганизирано да си го живеам сопствениот живот. И кога веќе одлучив да ги качувам почетните скалила од патеката за која само Господ знаеше каде ќе ме води, сега не сакав да се укочам во место, туку од ден на ден сè повеќе сфаќав дека сакам повеќе.

Откако ме натера да разберам дека човек може да го обликува, поправа и менува како што сака она што се вика моментална состојба на животот, моите амбиции станаа уште поголеми и сега со сигурност знам дека не сакам тука да застанам, ами сакам повеќе. После Дина продолжив да се гледам со други жени, но овие врски, како и претходните, ми беа миновни и траеја релативно кратко. Сакам да ми се случи љубов во животот, но немам трпение да чекам премногу, затоа излегувам од една врска и влетувам во друга сакајќи да го спречам времето да си тече како што треба и пробувам да му подметнам тркала, оти едноставно немам трпение да си го земам делот што ми следува. Од секоја жена со која се разминав по патот искрадов по нешто, од едни малку, од други многу, само една работа не успеав да украдам. Една работа не успеав да добијам. Љубов. Сакањето не е едноставна работа и ако досега не бев спремен за емотивно сплотување, сега за првпат во животот велам дека сакам да се насадам покрај една жена. Сакам да се вљубам и пробувам со една, со друга, со трета, со четврта, ама не бива. Не знам како попросто да ви објаснам дека, кога сакам нешто, веднаш сакам. Не сакам да чекам и затоа инсистирам да си го земам делот што ми следува како и сите други луѓе.

Во средата случајно се сретнав со Дина покрај кејот. Ја немав видено долго време. Ми рече дека си го средува бракот со маж ѝ и дека сите работи што стрчеле досега одлучиле заедно да ги поправат, со разговор и разбирање. Кога ме праша што има ново кај мене, не знаев што да ѝ одговорам, но истовремено, бидејќи не знам да лажам, ѝ спомнав какви мисли ме маваат по чело и какви немири ме мачат, бидејќи не се случуваат работи кои сакам да се случат и кои треба да се моја биднина. Ме погледна како многупати претходно, та чиниш со погледот ќе ми ја продупчи хемисферата во мозокот и вака ми одговори:

„Прекумерното фокусирање кон една работа води кон растурање на човековата личност. Ако навлезеш во таква фаза, ќе престанеш правилно да разликуваш работи и големи се шансите да претрпиш опсесивно растревожување поради кое ќе ги занемариш и ќе ги баталиш другите битни работи во животот. Еротската љубов не е работа врз која можеш да влијаеш, за да ја добиеш. Не можеш да го натераш универзумот да ти дари работи само затоа што ти сметаш дека ги заслужуваш. А и размислувај прагматично. Колку луѓе се заедно поради страстна и вистинска љубов? Малкумина, нели? А и таквите најчесто не остануваат заедно. Не сакам да сум виновна за твоето премислување. Продолжи да чекаш. Но додека чекаш една работа, не троши си го животот само скокајќи во место. Така не правиш ништо друго освен што ти го трпиш времето. Затоа сврти ги работите во твоја полза и дај си трпение додека го чекаш времето.“

Бидејќи нејзините зборови секогаш знаат добро да ме протресат, наредните денови станав коцка мраз која фрлена во сифонот на мијалникот се топи под млаз топла вода. Нормално, желбата си остана непроменета и цела, но сепак ја послушав Дина и ја стопив мислата за да не се претворам во дете кое непрекинато скока врз трмбулина не допирајќи притоа вистинска природна трева и не знаејќи дека калта се прави од земја и вода.

 ***

Таман кога мислев дека можам да кажам оти се расшеметив од интензитетот на мислата, во еден ноќен бар во периферијата на градот ја сретнав неа. Која Дина која друга, по ѓаволите, само по првата заедничка испиена пијачка знаев дека почнувам да се вљубувам во оваа жена која не знам од кај се појави, а и се прашувам зошто токму сега, кога се избуткав под тепих мислејќи дека не е време, а тоа за инает иронично ми се подсмеа фрлајќи јадици по гладот во мене. И ти велам, се вљубувам, се топам и се растопувам на атоми и молекули, а таа го води разговорот, но сепак ладна е ко камен и не се дава, само смирено си ја пие пијачката и ме набљудува ко да сум хемиска равенка која на прв поглед не нуди можно решение за ситуацијата. Кога ми кажа дека се вика Ина, се сепнав инстинктивно помислувајќи дека ми е подметната и дека најверојатно е масло на Дина, но во понатамошниот разговор не ми беше тешко да сфатам дека врска немаат една со друга и дека невозможно е да се познаваат. Пијачките, разговорот, смеата и демек случајните физички контакти нè натераа вечерта да не ја завршиме во барот туку на сосема друго место, но на крај памет не ми паѓа да ви откривам каде. Ни самиот не можев да си поверувам дека сè што дотогаш спиело во мене таа успеа да го освести и да го разбуди.

Кога се разбудив утредента, иако таа веќе не беше покрај мене, сигурен бев само во едно: дека сакам повторно да ја видам. Моето трпение, кое сето изминато време го стискав и гнетев во најмалиот простор што можеш да го замислиш и што може да наликува на нешто што е помало од филџанче за кафе, сега ми изгледаше како да добива димензија на вистинско остварување. Љубовта по која толку многу копнеев синоќа лежеше со мене во истиот кревет, а денес ми преостанува да дознаам дали вечер повторно ќе сака да се врати. Е, од овој ден па натаму, за жал, приказната се сврте во спротивен правец и повторно се вратив на нула. Заклучив дека пак ќе треба да работам на трпението, ако мислам да целам кон она што си ветив дека ќе го добијам. На почетокот не можев да си објаснам зошто не успевав да ја добијам на телефон. Ѕвонев упорно со денови и бидејќи ниту еднаш не ми крена, отидов да ја побарам, оти одлучен бев да не се откажам. За адресата се снајдов и дур да трепнеш се најдов пред станот и притиснав на ѕвончето. По некое време ја отвори вратата и ме пушти внатре без да рече ниту збор. Разговорот не ни траеше долго, но ми изнакажа цел куп глупости, од кои половината ги заборавив само што излегов низ вратата и пак се вратив на првичната мисла дека и со оваа убава жена изгледа само ќе си го губам времето. Но една работа не ми излегува од глава и не знам зошто толку ме мачи. Ми рече дека страдам од интерперсонален комплекс и дека со такви мажи не само што не сака да си има работа туку ми изнавезе безброј блиц-заклучоци за кои не сум свесен дали навистина има право, но не можам да одречам дека после тоа се чувствував како да ме беше фатила за глава и безмилосно ме трескаше илјадапати во ѕидот.

Сега сум сам дома и не можам поинаку да ја гледам освен како крвожедно животно кое ме закачило со канџите, а вака оставен сам дома, голема е веројатноста раната да се инфицира и да се случат нарушувања во организмот поради кои раната би можела да се прошири дур до темето на потсвеста и да ме акнат струи кои ќе ме натераат пак да се вратам за да ја натерам подобро да ми ги појасни работите. Оставив да поминат неколку дена и пак и се најдов пред вратата.

По вторпат без збор ме пушти да влезам. Овој пат разговаравме поинаку од претходно. Таа ноќ останав долго кај неа и зборувавме како да сме долгогодишни пријатели кои не се виделе одамна и се умат што попрво да кажат. Говорот ѝ немаше цензура и ме гаѓаше со сè што ќе ѝ паднеше на јазик, а јас само седев на софата и ја слушав, оти ми зборуваше за работи кои имаат смисла, ама се вистина во која треба да копам, оти изгледа дотаму се немам истражено себеси. Зборувавме за тоа дека човековата природа е створена така за човек најчесто да трага по она што не може да го добие. И самиот се сместувам во овој дел од мнозинството, бидејќи во тој миг и со железни клешти не можат да ме отчепат од софата на која знам дека ѝ тежам, бидејќи и ѕидовите во просторијата преку сигнали кои само јас умеам да ги прочитам ми покажуваат дека станува тесно во собата и секој следен миг е погоден да си одам. Зборувавме и за човековата природа, за борбата меѓу светлината и темнината, за тоа дека битијата се мешавина од белина и црнина и дека никогаш не престанува битката за превласт меѓу доброто и злото кај човека.

– Се чувствувам како да се давам во мракот – ѝ велам. – Не ни претпоставував дека најтешката задача што животот ќе ми ја нарами ќе биде да пекам по чувства. Зошто не чувствувам ништо?

Гледам настрана, а очекувам да ме фати со погледот и да ми каже нешто, но и двајцата остануваме неми. Внатре е тишина, надвор темнина.

– Време е да одиш – ми вели.

– Темно е. Не сакам да заминам во мракот. Доволно мрачнина има внатре во мене. Ако сега излезам надвор, внатрешниот и надворешниот мрак ќе се спојат и ќе се изгубам во бесконечноста на црнилото, ќе ја изгубам и трошката надеж дека некогаш ќе видам зрак светлина.

– Како да ја истражам твојата хипотеза за комплексот што можеби го носам во мене? – ја прашувам, а пак гледам некаде настрана.

– Кога без страв ќе излезеш низ вратата низ која влезе пред малку. Луѓето се плашат од мракот затоа што не знаат што има во него. Затоа и ти се плашиш да излезеш од собава. Оти се плашиш да се соочиш со работи за себе кои сè уште ти се непознати.

Нема да ѝ дозволам вака да зборува. Таа знае многу работи, но не знае дека јас не сум човек што се плаши. Затоа станувам од софата и без да ѝ речам нешто, излегувам низ вратата на станот. Се спуштам по скалите надолу. Зградата е стара и во холот нема ниту една светилка. Единствените зраци придушена светлина доаѓаат преку искршените прозорци, но сепак е прилично темно и едвај можам да си ги видам стапалата по скалилата. По некое време сфаќам дека сум го промашил излезот и дека по многуте кружни вртења, наместо да излезам надвор, сум слегол во подрумот. Ме обзема непознат страв, бидејќи тука е уште потемно и веќе сосема не можам да видам што има ниту пред мене ниту зад мене. По случаен инстинкт го изнаоѓам патот за надвор и само што помислувам дека можам да ја смирам возбудата во мене и таман пред да ја вдишам првата голтка свеж воздух, сите светилки надвор изгаснуваат и сфаќам дека градот останал без струја.

„Што е ова?“ – помислувам и не можам да престанам да се чудам каква случајност е оваа кога во случајности не верувам, а истовремено не можам да си објаснам што се случува. Излегувам од еден мрак, влегувам во друг, а имам и трет што го носам внатре во мене.

Ми текнува на нејзините зборови и мислам на едно нешто што ми го кажа, за комплексот што како значка ми го стави на левата страна од палтото. И така закачено ме боцка под палтото веднаш до срцето. А може ли да те боцка нешто што не постои и го нема? Ако продолжам вака да мислам, ќе има нешта што ќе ми ја изгризаат совеста побрзо од црв што ноќе гризе и разјадува дрво.

Ако добро се сеќавам, а се сеќавам зашто сè уште сум млад и добро ме држи паметот, таа апстрактно ме подучи да барам во мракот. Во мигов се случува да треба апстракцијата да ја применам во пракса и затоа, иако не гледам ништо пред себе, не запирам во место туку продолжувам да се движам макар што не гледам ништо. Затоа не застанувам и бавното одење полека го претворам во трчање. Како го забрзувам трчањето така го забрзувам и дишењето и единственото нешто што го чувствувам пред носот е сопствениот студен здив. Така имам чувство дека мракот во мене и мракот околу мене се спојуваат во едно и стануваат еден мрак што може да ме проголта. Но јас сум одлучен и во црнилото да барам трага. Ќе го најдам јас тоа што треба да го најдам пред да се крене темнината и пред да светне првиот зрак што пак ќе ми ги избрише сите траги и ќе ми го одвлече вниманието, наместо да трагам, да си продолжам како што знам досега и да го терам денот по старо. Не, нема да биде така! Ќе го најдам јас тоа што треба. Ако има нешто... Ќе најдам јас... Ќе најдам...